Logo
45-047 Opole, ul. Księdza Jana Dzierżona 5/2A
tel. 602 798 511 - dni powszednie, w godz. 15:00-18:00
 

Porady dla pacjentów


Czynnościowa mikrochirurgia wewnątrznosowa zatok przynosowych (FESS - Functional Endoscopic Sinus Surgery)


Pacjenci kwalifikowani są do leczenia na podstawie badania lekarskiego oraz dodatkowych badań – tomografii komputerowej i badania endoskopowego. Obecnie FESS stanowi jedną z głównych metod leczenia przewlekłego zapalenia zatok przynosowych (PZZP). Jest ona oparta na całkowicie odmiennym założeniu niż dotychczas stosowane radykalne metody leczenia PZZP. Obserwacje kliniczne wykazały, że rozwinięcie się procesu zapalnego w obrębie zatoki szczękowej lub czołowej jest z reguły następstwem upośledzenia ich wentylacji i drenażu. Mimo że objawy chorobowe wskazują na stan zapalny toczący się w dużych zatokach, bezpośrednia przyczyna odpowiedzialna za ten proces znajduje się w przewodzie nosowym środkowym w obrębie tzw. kompleksu ujściowo-przewodowego. Te struktury anatomiczne warunkują prawidłowe upowietrznienie zatok oraz sprawność mechanizmu śluzowo-rzęskowego. Podstawowym celem czynnościowej mikrochirurgii wewnątrznosowej zatok przynosowych jest przywrócenie ich wentylacji i drenażu. Istota zabiegu FESS polega na bardzo ograniczonej interwencji chirurgicznej w obrębie bocznej ściany jamy nosa, w wyniku której powinna zostać usunięta przyczyna odpowiedzialna za powstały proces zapalny.

Celem zabiegu chirurgicznego jest również wytworzenie trwałego połączenia między jamami nosa a zatokami w miejscu ich naturalnych ujść. Leczenie ma charakter przyczynowy. W czasie zabiegu dąży się do możliwie oszczędnego usuwania zmienionej chorobowo błony śluzowej z jam zatok, naturalnych przejść do jam nosa oraz z rejonu kompleksu ujściowo-przewodowego. W wyniku takiego postępowania zostają stworzone warunki do regeneracji zmienionej zapalnie błony śluzowej, a w konsekwencji do przywrócenia transportu śluzowo-rzęskowego. Czynnościowa mikrochirurgia endoskopowa przewlekłego zapalenia zatok stała się techniką operacyjną z wyboru i w zasadzie pozwala w większości przypadków zastąpić klasyczne techniki operacyjne z dostępu zewnętrznego. Pozwala na interwencję chirurgiczną w jamach zatok przynosowych w początkowym okresie trwania procesu zapalnego. Jest ograniczona wyłącznie do miejsca chorobowo zmienionego i umożliwia wczesne leczenie przyczynowe. Korzyści wynikające z zastosowania mikrochirurgii wewnątrznosowej zatok przynosowych to:

  • bezpieczne usunięcie ogniska chorobowego przeprowadzone bezpośrednio pod kontrolą wzroku
  • możliwość pozostawienia w obrębie operowanej błony śluzowej ograniczonych ognisk zmienionych chorobowo, które w następstwie przywrócenia warunków fizjologicznych w zatoce ulegną samoistnej regeneracji
  • możliwość zachowania nienaruszonych struktur anatomicznych, które nie są objęte procesem chorobowym
  • uniknięcie zewnętrznych cięć skóry i błony śluzowej
  • krótki czas hospitalizacji chorego.
Zabiegi endoskopowe przeprowadzane są całkowicie wewnątrznosowo i w znieczuleniu ogólnym. Po zabiegu zakładany jest opatrunek do obu jam nosa na dwie doby, lub opatrunek wchłanialny. W tym czasie może występować zwiększony katar oraz zaburzenia w odczuwaniu zapachów i utrudnione oddychanie.
Tonsillectomia usunięcie migdałków podniebiennych

Tonsillectomia

Tonsillectomia polega na całkowitym usunięciu migdałków, zalecana jest szczególnie w przypadkach przewlekłego zapalenia migdałków, nawracających angin ropnych oraz po przebytym ropniu okołomigdałkowym. Wskazaniem do tonsillectomii jest również znaczny przerost migdałków utrudniający oddychanie oraz odżywianie. Dodatkowe objawy ułatwiające podjęcie decyzji o tonsillectomii to: nieprzyjemny zapach z ust, odpluwanie czopów ropnych, a także przewlekły ból gardła.
Obecnie standardem postępowania jest znieczulenie ogólne z intubacją. Pacjent po usunięciu migdałka pozostaje 1-2 . Długość pobdoby w szpitalu . Zależy od nasilenia objawów bólowych, oraz gojenia gardła po zabiegu. Przez tydzień po tonsillectomii może występować ból gardła, wskazany jest oszczędzający tryb życia oraz dieta lekkostrawna. Stosuje się ogólnodostępne środki przeciwbólowe.

Tympanostomia drenaż uszu - włożenie drenów w błony bębenkowe

leczenie przewlekłego wysiękowego zapalenia ucha środkowego
Zabieg polega na usunięciu płynu z przestrzeni ucha środkowego oraz założeniu drenów wentylacyjnych w błony bębenkowe. W przypadku stwierdzenia przerostu migdałka gardłowego jednoczasowo wykonywana jest adenotomia. Dreny wypadają zwykle samoistnie i rzadko istnieje potrzeba usuwania ich z błony bębenkowej. Słuch poprawia się natychmiast po zabiegu. Nie zabrania się korzystania z kąpieli, niewskazane jest natomiast zamaczanie głowy czy nurkowanie. Zalecana jest okresowa kontrola drożności drenów po zabiegu.
Wskazaniem do tympanostomii jest przewlekłe wysiękowe zapalenie ucha środkowego oraz ostre nawracające zapalenie ucha środkowego.

Przewlekłe wysiękowe zapalenie ucha środkowego polega na długotrwałym zaleganiu płynu w jamie bębenkowej, co powodować może niedosłuch przewodzeniowy, nawracające zapalenie ucha oraz powstawanie wtórnych zmian na błonach bębenkowych tzw. kieszonek retrakcyjnych. Nie leczona choroba może doprowadzić do powstawania zrostów w obrębie ucha środkowego, a w efekcie do trwałego i trudnego do leczenia operacyjnego niedosłuchu. Jako przyczynę gromadzenia się płynu przyjmuje się nieprawidłowe funkcjonowanie trąbki słuchowej. Choroba jest charakterystyczna dla wieku dziecięcego, kiedy często dochodzi do infekcji górnych dróg oddechowych oraz przerostu migdałka gardłowego, który uciskając na trąbki sprzyja powstawaniu patologii. Czasami jednak występuje również u osób dorosłych. Wskazaniem do leczenia jest przewlekły charakter choroby, stwierdzenie niedosłuchu utrudniającego komunikację i rozwój, nawracające ostre zapalenie ucha, wtórne zmiany na błonie bębenkowej (zrosty, kieszonki retrakcyjne).


Adenotomia - Usunięcie migdałka gardłowego.

Przerost migdałków jest bardzo często chorobą w wieku szkolnym i przedszkolnym. Podstawowym objawem choroby są trudności w oddychaniu przez nos co wyraża się mową nosową , chrapaniem, bezdechami nocnymi , oraz otwartą buzią w ciągu dnia. Przyczyna jest nieznana , przerost migdałków występuje jednak bardzo często u dzieci często chorujących na infekcje gardła. U niektórych pacjentów początkowo może pomagać leczenie zachowawcze. W razie braku poprawy wyleczenie możliwe jest jedynie chirurgicznie.
Usunięcie migdałka gardłowego (trzeciego) jest jednym z najczęstszych zabiegów otolaryngologicznych wykonywanych z następujących wskazań:

  • Nawracające infekcje gardła i górnych dróg oddechowych w celu usunięcia ogniska infekcji
  • Trudności w oddychaniu przez nos, gdy przerośnięty migdałek gardłowy zamyka nozdrza tylne w celu udrożnienie dróg oddechowych
  • Przewlekłe wysiękowe zapalenie uszu, niedosłuch przewodzeniowy, gdy migdałek uciska trąbki słuchowe i jest pośrednią przyczyną powstawania i długotrwałego zalegania płynu w uszach (jamach bębenkowych)
Często przerostowi migdałka gardłowego towarzyszy przerost migdałków podniebiennych. W tym przypadku adenotomia wykonywana jest razem z tonsillotomią , czyli zabiegiem polegającym na mechanicznym zmniejszeniu migdałków podniebiennych przez ich podcięcie lub mechaniczne , lub tzw. Koblację Adenotomia wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym z intubacją. Po zabiegu wskazana jest hospitalizacja i wypis następnego dnia rano. W przypadkach dzieci zamieszkałych w odległych miejscowościach zdarza się pobyt dłuższy . Po zabiegu adenotomii zalecany jest oszczędzający tryb życia oraz dieta lekkostrawna przez 7 dni.